Οικογενειακές Ιστορίες
Καλώς ήρθατε στην ιστοσελίδα μας ... ανατρέχοντας στην ετυμολογία του ονόματος της οικογένειας μας , το Επώνυμο ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Παύλος και την κατάληξη – πουλος που προσδιορίζει την Πελοπόννησο. Το κύριο συνθετικό του ονόματος προέρχεται από τη λατινική λέξη paulus που σημαίνει (μικρός) ... παρά όμως την ετυμολογία του ονόματος, μόνο μικρή δεν είναι η ιστορική διαδρομή της οικογένειας μας , συνυφασμένη με την ιστορία του κτήματός μας .. όπως μικρή δεν είναι και η παρουσία μας στα δρώμενα τόσο της τοπικής κοινωνίας στο Λεοντάριο Αρκαδίας , όπου προσδιορίζεται ο τόπος καταγωγής μας, όπως και εν γένει στην οικονομική - πολιτιστική - παρουσία μας στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο , όπως και στις ομογενείς παροικίες της Αμερικής ..
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά τους ... Τα πρώτα Επίσημα στοιχεία για τον προπάτορα της οικογένειας μας συναντώνται στο τοπικό ληξιαρχείο το 1850 αναφερόμενα στον προ - πάππου μου Νικόλα Παυλόπουλο και στην προ - γιαγιά μου Δήμητρα οι οποίοι έζησαν στην περιοχή του Λεοντάριου Αρκαδίας.
Η οικογενειακή όμως παράδοση αναφέρεται, σε κάποιον εν ονόματι ΠΑΥΛΑΚΟ ο οποίος ήταν ένα από τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας μας την περίοδο των διωγμών του 1770 που υπέστη η περιοχή του Λεονταρίου, από τους Τουρκαλβανούς που εδραιώθηκαν στο κάστρο του Λεονταρίου ύστερα από την αποτυχία της επανάστασης από τον Ορλώφ.
Την περίοδο εκείνη .. όπως και τα προηγούμενα χρόνια η οικογένεια στην ευρύτερη περιοχή του Λεονταρίου διατηρούσε μεγάλες κτηματικές εκτάσεις, κυρίως Βόρεια και Ανατολικά του χωριού, όπου μεταξύ άλλων είχε και έχει .. στην κατοχή της ένα μεγάλο κομμάτι κάτω από τα τείχη του Κάστρου στην Ανατολική του πλευρά, από όπου διερχόταν τα χρόνια εκείνα η < στράτα > που οδηγούσε μέσα από το Κάστρο στην ιστορική Θολωτή Κάτω Βρύση ή Κεφαλόβρυσο ... και στην συνέχεια διερχόταν μέσα από το κτήμα της οικογένειας στα Κοτρωνάκια , όπου στο διάβα τους οι οδοιπόροι συναντούσαν την επίσης ιστορική Θολωτή Πάνω Βρύση, πριν κατευθυνθούν προς τον κάμπο της Μεγαλοπόλεως και τα Δερβένια με τον Μεσσηνιακό κάμπο και την Τριπολιτσά.
Λόγω των συγκρούσεων και των διωγμών που υπέστη η οικογένεια από τους Τουρκαλβανούς που κατέλαβαν το Κάστρο, η οικογένεια μας κατέφυγε ψηλά στο ορεινό χωριό Άκοβος το οποίο βρίσκεται Νότια πάνω από το χωριό Καμάρα σε υψόμετρο 930 μ και Δυτικά από το ιστορικό χωριό Δυρράχιο, όπου και μέλη της εντάχθηκαν στα < Κλέφτικα > ισχυρά τμήματα που δρούσαν στην περιοχή.
Με την εξέγερση του 1821 , στις 24 Μαρτίου συστρατευμένα μέλη της οικογένειας υπό τις διαταγές του τοπικού οπλαρχηγού Αναγνωσταρά καταλαμβάνουν και απελευθερώνουν το χωρίο Λεοντάριον και το Κάστρο του, επανακτώντας την γη μας . Εκείνα τα χρόνια η οικογένεια μας επανέρχεται στα πάτρια εδάφη μας , λαμβάνοντας το τοπικό προσωνύμιο ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ , ενώ τμήμα της παραμένει ως και σήμερα στο χωριό Άκοβος.
Τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την Επανάσταση και την εδραίωση του Ελληνικού κράτους, η οικογένεια μας ευδοκίμησε στην περιοχή του Λεονταρίου, και το 1887 γεννιέται ο παππούς μου Παυλόπουλος Σωτήριος του Νικολάου, ένα από τα 7 παιδιά της οικογένειας. Την δεκαετία του 1910 ο παππούς μου ακολουθώντας το τότε μεταναστευτικό ρεύμα φεύγει στην Αμερική, όπου σύμφωνα με τις οικογενειακές πηγές εργάστηκε στην κατασκευή των Σιδηροδρόμων. Το 1920 ο παππούς μου γυρίζει στο χωριό όπου και αναλαμβάνει τον < κλήρο > που του αναλογεί, και παντρεύεται την Γεωργία Τσιρίμπη από το γειτονικό χωριό Καλύβια, εντάσσοντας στην περιουσία μας εκτάσεις πέριξ του ιστορικού τοξοτού γεφυριού του ποταμού Καρνίων ή Ξερίλας. Το 1924 γεννιέται ο πατέρας μου Παυλόπουλος Αθανάσιος του Σωτηρίου, ενώ το 1929 ο παππούς μου , πλειοδοτεί σε πλειστηριασμό που διενήργησε ο Ηγούμενος της Ι. Μονής Μπούρα Αγαθάγγελος Παπαδόπουλος, αγοράζοντας την Ιστορική περιοχή Πασά Χούνι , περιοχή όπου η παράδοση αναφέρει ότι είχαν στρατοπεδεύσει οι δυνάμεις του Ιμπραήμ Πασά, το 1826, ενώ το 1953 στα κτήματα της οικογένειας εντάσσεται το Αμπέλι Νότια του ποταμού Ξερίλα, με το αξέχαστο μυρωδάτο ροζακί σταφύλι του.
Τα χρόνια που προηγήθηκαν την περίοδο του Μεσοπολέμου το 1940, η οικογένεια μας, κατά κύριο λόγω δραστηριοποιείται στην καλλιέργεια της γης μας με τους σιτοβολώνες να ευδοκιμούν στο κτήμα μας στα Μηλοκατάραχα, όπου μέχρι και σήμερα σώζεται το οικογενειακό μας Αλώνι, με την παραγωγή Κορωνέικου Ελαιόλαδου στα κτήματα μας στο Κάστρο, στην Χούνι, το Γεφύρι, τα Κοτρωνάκια, τα Ντηλαβέρια και τον Παλιόμυλο, με την κοπή ξυλείας από το οικογενειακό μας Δάσος, στις Γράνισες Μηλοκατάραχα, και Χούνι, καθώς και με την εκτροφή κοπαδιών αιγοπροβάτων και Αλόγων, στην Χουνιμπόκα.
Το 1944 σε μία από τις επιδρομές των Ανταρτικών ομάδων που δρούσαν στην περιοχή, του Ταΰγετου, απώλεσε σημαντικά οικογενειακά κειμήλια, ενώ εκλάπησαν και τα Άλογα μας, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Κοκκίνης .. ένα περήφανο Γεωργαλίδικο ξανθή Άτι με πλούσια χαίτη επιβήτορας της αγέλης, μεγαλωμένο από τον πατέρα μου.
Το 1945 τα αγόρια της οικογένειας, Ο Αθανάσιος και ο Νικόλαος εντάσσονται στις τάξεις του Νεοσύστατου Ελληνικού Στρατού, με την ΄Α ΕΣΣΟ, λαμβάνονται μέρος στις μάχες στον Γράμμο και το Βίτσι, απολυόμενα το 1949. Τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια που ακολούθησαν, ο παππούς μου Παυλόπουλος Σωτήριος διατηρώντας τα κτήματα στήριξε οικονομικά την οικογένεια, και την δεκαετία του 1950 με το ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα εκείνης της εποχής, πολλά μέλη της οικογένειας μας - ξαδέρφια μας μετοικούν στην Αμερική, ενώ ο πατέρας μου Αθανάσιος και ο θείος μου Νικόλαος εγκατέλειψαν την γη μας, με τον θείο μου να εργάζεται πλέον ως μηχανοδηγός στην τότε ΣΕΚ ... και τον πατέρα μου να δημιουργεί επιχείρηση στον Πειραιά, αρχικά στην πλατεία Ιπποδαμείας και στην συνέχεια στην Αγία Σοφία του Πειραιά, όπου το 1966 γεννήθηκα εγώ, μεγαλώνοντας σε ένα αστικό περιβάλλον, με την ψυχή και την καρδιά μου όμως , στο σπίτι στο χωριό, στον παππού με τις ιστορίες του, τις ατελείωτες βόλτες με τα; άλογα το καθάριο ποτάμι, το γεμάτο με ζωή κτήμα μας ...
Τα χρόνια που ακολούθησαν, η καλλιέργεια και η συντήρηση της γης μας, γινόταν πλέον μόνο από τον παππού μου, με την παρακμή να επέρχεται . Το 1976 απεβίωσε ο παππούς μου Παυλόπουλος Σωτήριος, και πλέον η γη μας δια μέσου του πατέρα μου Αθανάσιου, ο οποίος απεβίωσε το 1992 καταλήγει στα χέρια μου.
Η περίοδος αυτή, αναλώνεται στις δύσκολες και απαιτητικές επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, ως στέλεχος των Ειδικών Μονάδων αρχικά του Στρατού, και στην συνέχεια της Ελληνικής Αστυνομίας , ενώ το 1999, ακολουθώντας την εκλεκτή της καρδιάς μου Μαρία Χριστινάκη, δημιουργώ την οικογένεια μου στα Χανιά της Κρήτης, με την αγαπητή Άννα - Μαρία μου να ομορφαίνει την ζωή μου το 2001 και το 2004 με τον γιο μου Αθανάσιο Παυλόπουλο απόγονό 5 ης γενιάς να συνεχίζει την παράδοση.
Στην οικογένεια μας, στα αγόρια ακολουθώντας την παράδοση, εναλλάσσονται, τα ονόματα, Νικόλαος, Σωτήριος, Αθανάσιος, ενώ σε ευρύτερο κύκλο τα ονόματα, Γεώργιος, Παναγιώτης, Χρήστος, και συγγενικές σχέσεις συναντώνται με τις οικογένειες Ρίκου, Τσίριμπα, Τσιρώνη, Χρήστου, Μπέχλου, Σωτηρόπουλου, Σπηλιώπουλου, Οικονομάκου, Χατζηηλία, Χριστινάκη. Σε επαγγελματικό επίπεδο, μέλη της οικογένειας έχουν διαπρέψει ως Καθηγητές, Ιατροί, Επιχειρηματίες, αλλά και στελέχη στον Δημόσιο τομέα , στις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και στην πολιτική με μέλος της οικογένειας μας επί σειρά ετών να εκλέγεται Βουλευτής στην Αρκαδία.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι επισκέψεις στο οικογενειακό κτήμα περιορίζονταν , αμιγώς σε εθιμοτυπικές , χωρίς παραγωγικό έργο. Η ζωή μου όμως < σημαδεύτηκε > από την οικογενειακή παράδοση, την αγριάδα του βουνού, το πυκνό καταπράσινο δάσος, τις αιθέριες μυρωδιές από τα αρωματικά φυτά και τα βότανα του τόπου μας, την ατελείωτη πρόκληση για επιβίωση ανάμεσα στην άγρια πανίδα, την ομορφιά του τοπίου .
Αύγουστος 2007 Λεοντάριον Αρκαδίας
Η ολοκληρωτική καταστροφή του κτήματος όπως το γνώρισα μεγαλώνοντας, αλλά και εν γένει του καταπράσινου χωριού μας, επήλθε τον Αύγουστο του 2007 με τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, ένα γεγονός το οποίο το ζήσαμε οικογενειακός από κοντά, δίνοντας στην κυριολεξία μάχη με τις φλόγες προκειμένου να σώσουμε το σπίτι μας .. θρηνώντας όμως την απώλεια φίλων και γνωστών, από το χωριό. Το κτήμα μας .. όπως και το πανέμορφο χωριό μας, καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και τα πάντα καλύφθηκαν από ένα καρβουνιασμένο εξωπραγματικό αειθαλή τοπίο ..
Εκεί όμως που τελείωσε η ζωή .. τουλάχιστον όπως την ήξερα τα παιδικά μου χρόνια, κάτι μέσα μου σαν μία φωνή από το παρελθόν, με καλούσε και μου υπενθύμιζε πως είμαι ένας απόγονός μίας μεγάλης οικογένειας, ένιωσα πως το κτήμα μας αν και φαινομενικά < νεκρό > με καλούσε και μου ζητούσε να σηκώσω το βάρος της αναβίωσής του - της ανάστασης του ... Πράγματι το 2008 ευρισκόμενος πλέον κοντά στα πρόθυρα της αποστρατείας μου - έχοντας στο ενεργητικό μου μία ευδόκιμη πολυβραβευμένη παρουσία - λαμβάνοντας συνεχείς άδειες από την υπηρεσία μου, με την βοήθεια εργατικού δυναμικού, < καθάρισα > ένα σημαντικό τμήμα του οικογενειακού μας κτήματος, αξιοποιώντας για τις ανάγκες της χρηματοδότησης την πλούσια παραγόμενη ξυλεία από το οικογενειακό μας δάσος ... μεταφέροντας μάλιστα από τα Χανιά όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια μου, και 1600 περίπου δενδρύλια Κορωνέικης ελιάς, προς φύτευση στα πάτρια εδάφη .
2008 Κτήμα Πασά Χούνι
Η Κανελίτσα μας
Το 2012 όμως μία νέα καταστροφική πυρκαγιά φθάνοντας ως τα πρόθυρα εκ νέου του χωριού μας , καταστρέφει εκ νέου το κτήμα μας, παραγωγή και εγκαταστάσεις, βρίσκοντας τροφή από τα απομεινάρια των πληγών της προηγούμενης καταστροφής ... Το νέο αυτό < χτύπημα > σε συνδυασμό , με την επιβάρυνση μου από τα προβλήματα της υγείας μου, από τις < δυσκολίες > και κακουχίες της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με αναγκάζουν για άλλη μία φορά να εγκαταλείψω την προσπάθεια ανασύστασης του οικογενειακού μας κτήματος ..,.
/ ---------------------- /
Το 2016 όμως 100 χρόνια περίπου μετά, από την σύσταση του οικογενειακού μας κτήματος, με σεβασμό στο παρελθόν, αλλά ανταποκρινόμενοι στις σύγχρονες απαιτήσεις, σύσσωμη πλέον η οικογένεια με την σημαντική συμβολή της Μαρίας, δημιουργεί την Αρκαδία Μητέρα Γη ... με τα άμεσα σχέδια μας, να προσδιορίζονται στην εκτροφή και αναπαραγωγή Του Λευκού Ελβετικού Ποιμενικού, στην υλοποίηση Βιολογικής Καλλιέργειας της Κορωνέικης Ελίας, με την φύτευση πιστοποιημένων μοσχευμάτων Κρητικής Λιανολίας, καθώς και στην Βιολογική Καλλιέργεια Ξηρικής Ρίγανης ποικιλίας Origanum hirtum , με φυάδες παραγωγής δικού μας φυτωρίου, μέσα από έναν προσεκτικό πλέον σχεδιασμό, με την δημιουργία ισχυρών αντιπυρικών ζωνών, και με τον μελλοντικό σχεδιασμό να προσανατολίζεται στην δημιουργία ενός θεματικού πάρκου, και ενός αγρο τουριστικού οικισμού αξιοποιώντας το φυσικό κάλος του κτήματος ... ..
Προσωπικό δε στοίχημα, για το νεότερο μέλος της οικογένειας , τον απόγονο 5 ης γενιάς Θανάση Παυλόπουλο, αποτελεί η αναβίωση του κοπαδιού των αλόγων μας ...
Το μέλλον άλλωστε του ανήκει ....
Παυλόπουλος Σωτήριος
Η ολοκληρωτική καταστροφή του κτήματος όπως το γνώρισα μεγαλώνοντας, αλλά και εν γένει του καταπράσινου χωριού μας, επήλθε τον Αύγουστο του 2007 με τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, ένα γεγονός το οποίο το ζήσαμε οικογενειακός από κοντά, δίνοντας στην κυριολεξία μάχη με τις φλόγες προκειμένου να σώσουμε το σπίτι μας .. θρηνώντας όμως την απώλεια φίλων και γνωστών, από το χωριό. Το κτήμα μας .. όπως και το πανέμορφο χωριό μας, καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και τα πάντα καλύφθηκαν από ένα καρβουνιασμένο εξωπραγματικό αειθαλή τοπίο ..
Εκεί όμως που τελείωσε η ζωή .. τουλάχιστον όπως την ήξερα τα παιδικά μου χρόνια, κάτι μέσα μου σαν μία φωνή από το παρελθόν, με καλούσε και μου υπενθύμιζε πως είμαι ένας απόγονός μίας μεγάλης οικογένειας, ένιωσα πως το κτήμα μας αν και φαινομενικά < νεκρό > με καλούσε και μου ζητούσε να σηκώσω το βάρος της αναβίωσής του - της ανάστασης του ... Πράγματι το 2008 ευρισκόμενος πλέον κοντά στα πρόθυρα της αποστρατείας μου - έχοντας στο ενεργητικό μου μία ευδόκιμη πολυβραβευμένη παρουσία - λαμβάνοντας συνεχείς άδειες από την υπηρεσία μου, με την βοήθεια εργατικού δυναμικού, < καθάρισα > ένα σημαντικό τμήμα του οικογενειακού μας κτήματος, αξιοποιώντας για τις ανάγκες της χρηματοδότησης την πλούσια παραγόμενη ξυλεία από το οικογενειακό μας δάσος ... μεταφέροντας μάλιστα από τα Χανιά όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια μου, και 1600 περίπου δενδρύλια Κορωνέικης ελιάς, προς φύτευση στα πάτρια εδάφη .
Δυστυχώς λόγω εξωγενών παραγόντων, και δυσκολιών, τα προς φύτευση δενδρύλια ελιάς, καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το πείσμα όμως και η αγάπη μου για την γη των προγόνων μου, δεν με άφησε να απογοητευτώ. Το 2011 έχοντας πλέον αποστρατευτεί, και έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση της συζύγου μου Μαρίας, επιστρέφω στη γη μας, ιδρύοντας μία επιχείρηση κοπής και παραγωγής ξυλείας, και μεταφέρω εκ νέου 500 περίπου δενδρύλια Κορωνέικης ελιάς από τα Χανιά , τα οποία και φυτεύω στο κτήμα μας στην Χούνι και στον Παλιόμυλο, ενώ παράλληλα καταβάλλω μία προσπάθεια αναβίωσης και του ζωικού κεφαλαίου μας - συμβολικού χαρακτήρα - με την εκτροφή καφετί πανέμορφων κατσικιών ράτσας Δαμασκού - την Κανέλα και το Τραγάκι - κριαριών και προβατίνων Καραγκούνικης ράτσας - 50 περίπου κοτόπουλων και κάμποσων όλο χάρη και σκέρτσο πολύχρωμων πετεινών, καθώς και μίας συμπαθητικής γαϊδουρίτσας ..
Το 2012 όμως μία νέα καταστροφική πυρκαγιά φθάνοντας ως τα πρόθυρα εκ νέου του χωριού μας , καταστρέφει εκ νέου το κτήμα μας, παραγωγή και εγκαταστάσεις, βρίσκοντας τροφή από τα απομεινάρια των πληγών της προηγούμενης καταστροφής ... Το νέο αυτό < χτύπημα > σε συνδυασμό , με την επιβάρυνση μου από τα προβλήματα της υγείας μου, από τις < δυσκολίες > και κακουχίες της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με αναγκάζουν για άλλη μία φορά να εγκαταλείψω την προσπάθεια ανασύστασης του οικογενειακού μας κτήματος ..,.
/ ---------------------- /
Το 2016 όμως 100 χρόνια περίπου μετά, από την σύσταση του οικογενειακού μας κτήματος, με σεβασμό στο παρελθόν, αλλά ανταποκρινόμενοι στις σύγχρονες απαιτήσεις, σύσσωμη πλέον η οικογένεια με την σημαντική συμβολή της Μαρίας, δημιουργεί την Αρκαδία Μητέρα Γη ... με τα άμεσα σχέδια μας, να προσδιορίζονται στην εκτροφή και αναπαραγωγή Του Λευκού Ελβετικού Ποιμενικού, στην υλοποίηση Βιολογικής Καλλιέργειας της Κορωνέικης Ελίας, με την φύτευση πιστοποιημένων μοσχευμάτων Κρητικής Λιανολίας, καθώς και στην Βιολογική Καλλιέργεια Ξηρικής Ρίγανης ποικιλίας Origanum hirtum , με φυάδες παραγωγής δικού μας φυτωρίου, μέσα από έναν προσεκτικό πλέον σχεδιασμό, με την δημιουργία ισχυρών αντιπυρικών ζωνών, και με τον μελλοντικό σχεδιασμό να προσανατολίζεται στην δημιουργία ενός θεματικού πάρκου, και ενός αγρο τουριστικού οικισμού αξιοποιώντας το φυσικό κάλος του κτήματος ... ..
Προσωπικό δε στοίχημα, για το νεότερο μέλος της οικογένειας , τον απόγονο 5 ης γενιάς Θανάση Παυλόπουλο, αποτελεί η αναβίωση του κοπαδιού των αλόγων μας ...
Το μέλλον άλλωστε του ανήκει ....
Παυλόπουλος Σωτήριος
